Το καλοκαίρι όπως και αν το ζήσαμε, πέρασε... Έχει σημασία να καταγράφουμε το πως βλέπουν το νησί μας οι χιλιάδες επισκέπτες και να βγάζουμε συμπεράσματα από τις εντυπώσεις τους. Έχει αξία γιατί το μάτι όσων ζούμε σε αυτό το νησί, συνηθίζει με όσα (κακώς) γίνονται και παθαίνουμε μια "ανοσία".
Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι κακό να έχουμε ανοσία...
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" 16/8/2008)
Το σύνθημα των φετινών διακοπών το διάβασα σε μια μοναδική παραλία με κέδρους και κατάξανθη άμμο στη Νάξο: «Η φύση δεν είναι τουριστικό αξιοθέατο».
ΗΤΑΝ γραμμένο με μεγάλα μαύρα γράμματα, σχεδόν απειλητικά, στον τοίχο ενός μισοτελειωμένου και εγκαταλελειμμένου από χρόνια ξενοδοχείου- ένα από τα γνωστά φαντάσματα που πληγώνουν τις ακτογραμμές των Κυκλάδων.
ΤΟ ζήτημα φυσικά δεν είναι αν ο συντάκτης του γκράφιτι έχει δίκιο ή όχι. Αλλά ότι ο ίδιος, την ώρα που κάνει μπάνιο ή κατασκήνωση σε ένα από τα διαμαντάκια του Αιγαίου, έχει την αίσθηση ή μάλλον την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι τουρίστας.
ΔΕΝ είναι ο μόνος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον κοινό τόπο των συζητήσεων που έχουμε όλοι μας την περίοδο των διακοπών. Πώς καταστρέφεται το τοπίο, πώς χάνονται οι παραδοσιακοί οικισμοί, πόσο κακό τελικά κάνει ο τουρισμός και πόσο αναγκαίο είναι να βρεθούν εναλλακτικές μορφές ήπιας- φυσικά- ανάπτυξης.
Η αποθέωση της υποκρισίας. Γιατί βέβαια στην πραγματικότητα αυτό για το οποίο διαμαρτυρόμαστε είναι η υποβάθμιση του «προϊόντος», το οποίο εμείς οι ίδιοι καταναλώνουμε.
ΕΙΝΑΙ καιρός να το πάρουμε απόφαση. Ο τουρισμός και οι τουρίστες είμαστε εμείς. Και όσο θα περνάμε έντεκα μήνες στα γραφεία μας ονειρευόμενοι την καλοκαιρινή μας απόδραση είναι αστείο να περιμένουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα μπει φρένο στην τουριστική ανάπτυξη. Ευτυχώς για όλους μας συμβαίνει και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συνεχίσει να συμβαίνει, το ακριβώς αντίθετο.
ΤΟ μόνο που ρεαλιστικά μπορεί και πρέπει να μπει για συζήτηση είναι η μορφή που θα πάρει ο τουρισμός μας. Τις ακρότητες τις ζήσαμε με τραγικό τρόπο και φέτος το καλοκαίρι.
Η αλήθεια όμως είναι ότι σχεδόν παντού κινούμαστε πια στα όρια αντοχής των υποδομών ενός χώρου που η γοητεία του ήταν και είναι η λιτότητα.
ΣΤΙΣ φοιτητικές μας διακοπές πηγαίναμε συχνά σε μέρη που ακόμα δεν είχαν ηλεκτρικό. Φέτος σε νησί γειτονικό από τη Νάξο συνειδητοποίησα ότι έκανα περισσότερη ώρα για να παρκάρω από ό,τι στη γειτονιά μου! Για να μη μιλήσουμε για το φαγητό που μία στις δύο φορές ήταν χειρότερο και ακριβότερο από ό,τι στην Αθήνα.
ΕΙΝΑΙ λοιπόν πολύ πιθανό σε λίγα χρόνια να μη θεωρείται πλέον αυτονόητο ότι θα μπορούμε να παίρνουμε μαζί μας το αυτοκίνητό μας στα Κουφονήσια. Και ασφαλώς κάποια στιγμή θα πάψει να θεωρείται λογικό όποιος έχει 4 στρέμματα να μπορεί να χτίζει όπου θέλει χωρίς σχέδιο.
ΤΑ όνειρά μας, βλέπετε, χρειάζονται και κάποιες θυσίες!
ΗΤΑΝ γραμμένο με μεγάλα μαύρα γράμματα, σχεδόν απειλητικά, στον τοίχο ενός μισοτελειωμένου και εγκαταλελειμμένου από χρόνια ξενοδοχείου- ένα από τα γνωστά φαντάσματα που πληγώνουν τις ακτογραμμές των Κυκλάδων.
ΤΟ ζήτημα φυσικά δεν είναι αν ο συντάκτης του γκράφιτι έχει δίκιο ή όχι. Αλλά ότι ο ίδιος, την ώρα που κάνει μπάνιο ή κατασκήνωση σε ένα από τα διαμαντάκια του Αιγαίου, έχει την αίσθηση ή μάλλον την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι τουρίστας.
ΔΕΝ είναι ο μόνος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον κοινό τόπο των συζητήσεων που έχουμε όλοι μας την περίοδο των διακοπών. Πώς καταστρέφεται το τοπίο, πώς χάνονται οι παραδοσιακοί οικισμοί, πόσο κακό τελικά κάνει ο τουρισμός και πόσο αναγκαίο είναι να βρεθούν εναλλακτικές μορφές ήπιας- φυσικά- ανάπτυξης.
Η αποθέωση της υποκρισίας. Γιατί βέβαια στην πραγματικότητα αυτό για το οποίο διαμαρτυρόμαστε είναι η υποβάθμιση του «προϊόντος», το οποίο εμείς οι ίδιοι καταναλώνουμε.
ΕΙΝΑΙ καιρός να το πάρουμε απόφαση. Ο τουρισμός και οι τουρίστες είμαστε εμείς. Και όσο θα περνάμε έντεκα μήνες στα γραφεία μας ονειρευόμενοι την καλοκαιρινή μας απόδραση είναι αστείο να περιμένουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα μπει φρένο στην τουριστική ανάπτυξη. Ευτυχώς για όλους μας συμβαίνει και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συνεχίσει να συμβαίνει, το ακριβώς αντίθετο.
ΤΟ μόνο που ρεαλιστικά μπορεί και πρέπει να μπει για συζήτηση είναι η μορφή που θα πάρει ο τουρισμός μας. Τις ακρότητες τις ζήσαμε με τραγικό τρόπο και φέτος το καλοκαίρι.
Η αλήθεια όμως είναι ότι σχεδόν παντού κινούμαστε πια στα όρια αντοχής των υποδομών ενός χώρου που η γοητεία του ήταν και είναι η λιτότητα.
ΣΤΙΣ φοιτητικές μας διακοπές πηγαίναμε συχνά σε μέρη που ακόμα δεν είχαν ηλεκτρικό. Φέτος σε νησί γειτονικό από τη Νάξο συνειδητοποίησα ότι έκανα περισσότερη ώρα για να παρκάρω από ό,τι στη γειτονιά μου! Για να μη μιλήσουμε για το φαγητό που μία στις δύο φορές ήταν χειρότερο και ακριβότερο από ό,τι στην Αθήνα.
ΕΙΝΑΙ λοιπόν πολύ πιθανό σε λίγα χρόνια να μη θεωρείται πλέον αυτονόητο ότι θα μπορούμε να παίρνουμε μαζί μας το αυτοκίνητό μας στα Κουφονήσια. Και ασφαλώς κάποια στιγμή θα πάψει να θεωρείται λογικό όποιος έχει 4 στρέμματα να μπορεί να χτίζει όπου θέλει χωρίς σχέδιο.
ΤΑ όνειρά μας, βλέπετε, χρειάζονται και κάποιες θυσίες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου