(Αναδημοσίευση) απόhttp://troktiko.blogspot.com/2009/02/blog-post_8045.html
http://a-naxios.blogspot.com/2009/02/blog-post_3343.html
Σοκάρομαι, αδυνατώ να συλλάβω αυτό που βλέπω. Αδυνατώ να κατανοήσω τη φρίκη που κρύβεται πίσω από αυτή την τόσο γαλήνια έκφραση ενός πλάσματος σε έντονο βαθύ όμορφο κόκκινο φόντο. Το κόκκινο φόντο του θανάτου, του σαδισμού, της εκφυλισμένης νοημοσύνης και διάθεσης.
Αδυνατώ να συλλάβω τη πράξη ανόητων μικρών και ασήμαντων ανθρώπων που κραδαίνοντας μέρα μεσημέρι ένα όπλο - κατά μαρτυρίες - βγαίνουν στη Νάξο και παλεύοντας με τη μικρή τους ψυχή και την ανασφάλεια του αδύναμου και ανύπαρκτου ανθρωπάκου που κρύβουν μέσα τους, κολλάνε την καραμπίνα στο κρανίο ενός ζώου, ενός κατοικιδίου και τραβάνε τη σκανδάλη.
Και μετά; Γίνονται σημαντικοί, μεγάλοι, τρανοί, φουσκώνουν τα πνευμόνια τους από περηφάνια!!!
Αδυνατώ να συλλάβω τη πράξη ανόητων μικρών και ασήμαντων ανθρώπων που κραδαίνοντας μέρα μεσημέρι ένα όπλο - κατά μαρτυρίες - βγαίνουν στη Νάξο και παλεύοντας με τη μικρή τους ψυχή και την ανασφάλεια του αδύναμου και ανύπαρκτου ανθρωπάκου που κρύβουν μέσα τους, κολλάνε την καραμπίνα στο κρανίο ενός ζώου, ενός κατοικιδίου και τραβάνε τη σκανδάλη.
Και μετά; Γίνονται σημαντικοί, μεγάλοι, τρανοί, φουσκώνουν τα πνευμόνια τους από περηφάνια!!!
Και μετά; Μικροί και ανόητοι ξανά. Ασήμαντοι ξανά. Αδιάφοροι ξανά.
Ίσα ίσα για να ξεκινήσουν και να κάνουν τα ίδια και τα ίδια!
Και κλαίω και για αυτούς τους ανθρώπους. Αυτά τα τόσο μικρά ανθρωπάκια που μάλλον περνάς δίπλα τους, τα προσπερνάς και δεν τους ρίχνεις ούτε μια μάτια γιατί ειναι τόσο μικρά και αδιάφορα.
Και είναι τόσο μα τόσο μικρά.
Πόσο μικρά; Τόσο μικρά που όταν κουβαλάνε τα τεράστια όπλα τους εμείς γελάμε; Τόσο μικρά που όταν πατάνε τη σκανδάλη αδυνατούμε να τα δούμε; Τόσο μικρά που όταν κοκορεύονται για τις ανοησίες τους, κανείς δε τα ακούει; Τόσα μικρά που όταν παλεύουν για μια φράση θαυμασμού μάλλον και πάλι αδιαφορία εισπράττουν;
Πόσο μικρά ειναι αυτά τα ανθρωπάκια που δεν τα είδε κανείς; Που δεν τα έπιασε κανείς; Που δεν τους μίλησε κανείς; Που δεν τα φυλάκισε κανείς;
Ειναι όμως τόσο μικρά τα ανθρωπάκια αυτά που ίσως καμία φυλακή να μη μπορεί να τα κρατήσει. Θα ξεγλυστρήσουν πάλι γιατί η μικρότητα δεν είναι στο μπόι. Είναι στο μυαλό και στα συναισθήματα... Η μικρότητα και η ανυπαρξία, το κενό και το χάος είναι μέσα στη καρδιά μας.
Και κλαίω και για αυτούς τους ανθρώπους. Αυτά τα τόσο μικρά ανθρωπάκια που μάλλον περνάς δίπλα τους, τα προσπερνάς και δεν τους ρίχνεις ούτε μια μάτια γιατί ειναι τόσο μικρά και αδιάφορα.
Και είναι τόσο μα τόσο μικρά.
Πόσο μικρά; Τόσο μικρά που όταν κουβαλάνε τα τεράστια όπλα τους εμείς γελάμε; Τόσο μικρά που όταν πατάνε τη σκανδάλη αδυνατούμε να τα δούμε; Τόσο μικρά που όταν κοκορεύονται για τις ανοησίες τους, κανείς δε τα ακούει; Τόσα μικρά που όταν παλεύουν για μια φράση θαυμασμού μάλλον και πάλι αδιαφορία εισπράττουν;
Πόσο μικρά ειναι αυτά τα ανθρωπάκια που δεν τα είδε κανείς; Που δεν τα έπιασε κανείς; Που δεν τους μίλησε κανείς; Που δεν τα φυλάκισε κανείς;
Ειναι όμως τόσο μικρά τα ανθρωπάκια αυτά που ίσως καμία φυλακή να μη μπορεί να τα κρατήσει. Θα ξεγλυστρήσουν πάλι γιατί η μικρότητα δεν είναι στο μπόι. Είναι στο μυαλό και στα συναισθήματα... Η μικρότητα και η ανυπαρξία, το κενό και το χάος είναι μέσα στη καρδιά μας.
Και εκεί κανένας νόμος, καμία ποινή, κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να επέμβει.
Το χάος ειναι αδιαπέραστο και το μαύρο σκοτάδι για αυτά τα ανθρωπάκια μπορεί να πάρει -έστω και στιγμιαία- μια και μόνο απόχρωση: αυτή του πορφυρού που έσταξε από το κορμί ενός ζώου, ενός παιδιού, ενός ανθρώπου!
Το χάος είναι αδιαπέραστο και το μαύρο σκοτάδι για τα βασανισμένα αυτά ζώα / παιδιά / ανθρώπους μπορεί να απαλύνει -έστω και στιγμιαία- από τη θέρμη της πληγής που ανοιγει και στο δικό μου κορμί, από το δάκρυ που τρέχει στα δικά μου μάτια!!! Ελπίζω!
Το χάος ειναι αδιαπέραστο και το μαύρο σκοτάδι για αυτά τα ανθρωπάκια μπορεί να πάρει -έστω και στιγμιαία- μια και μόνο απόχρωση: αυτή του πορφυρού που έσταξε από το κορμί ενός ζώου, ενός παιδιού, ενός ανθρώπου!
Το χάος είναι αδιαπέραστο και το μαύρο σκοτάδι για τα βασανισμένα αυτά ζώα / παιδιά / ανθρώπους μπορεί να απαλύνει -έστω και στιγμιαία- από τη θέρμη της πληγής που ανοιγει και στο δικό μου κορμί, από το δάκρυ που τρέχει στα δικά μου μάτια!!! Ελπίζω!
Σημείωση: Αν αυτό δεν είναι διαταραχή, δολοφονία, τι είναι;
Αν κάποιος έχει δει τον ψυχοπαθή ας επικοινωνήσει με τη Φιλοζωική Νάξου
3 σχόλια:
Μήπως πάλι φταίνε τα μέσα και το ίντερνετ που η είδηση έχει εξαπλωθεί και το έχουν μάθει πολλοί εκτός Νάξου? Αν είναι δυνατόν!
Πολυ καλο το αρθρο σας και ντροπη στους δολοφονους ζωων.
Ποιος τιμωρει ομως αυτους που αφηνουν τα σκυλια τους αδεσποτα?
Ξερω, ποτε κανεις.
Αρα ποιος ειναι υπευθυνος για την ζωη αυτων των ζωων?
Εάν αποφασίσουμε να αποκτήσουμε ένα (ή περισσότερα) ζώα είμαστε υπεύθυνοι για το ζώο αυτό όσο ζεί. Είμαστε υποχρεωμένοι να το φροντίζουμε, να ζει χωρίς να ταλαιπωρείται. Είναι μια πράξη ευθύνης. Μια πράξη αγάπης. Αν κάποιοι αγήνουν αδέσποτο ένα ζώο γιατί το βαρέθηκαν, είναι κατακριτέο, όμως αυτό δε σημαίνει πως ένας ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ μπορεί να τους αφαιρεί τη ζωή. Να μην ξεχνάμε πως αυτός ο ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ σκότωσε και ζώα που δεν ήταν αδέσποτα, παραβιάζοντας ιδιόκτητο χώρο για να ικανοποιήσει τα ενστικτά του.
Ελπίζω να βρεθεί (και φαντάζομαι πως όσο κι αν έχει λουφάξει τώρα θα βρεθεί) και θα πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά.
Δημοσίευση σχολίου